अनंता एवढे द्यावे ...ananta yevdhe dyave ...by Lakshmikant Tamboli

आयुष्य जगतांना अनेक वासना तयार होत असतात, पण त्या स्वकेंद्री असतात त्यात विश्वव्यापकतेची भावना  नसते, ना  इतरांचे भले करण्याची सुप्त इच्छा . पण अशातच एक कवी येतो आणि विश्वव्यापकतेतून विध्वबंधुत्वाचे पसायदान आपल्या लेखणीतून मांडतो  आणि  त्याचे हे काव्य  अजरामर होऊन अनेकांच्या मनमंदिरातील  प्रेरणारुपी गाभाऱ्यात सहजतेने वास करते .

अनंता  एवढे द्यावे, फुलांचे रंग ना जावे 
उडाया पाखरांसाठी, जरा आभाळ ठेवावे ।।

घराला उंबरा राहो, पेटती राहू दे चूल
 कुण्याही माय पदराशी , खेळते राहू दे मूल ।।

फुलांचा भार न व्हावा, कधीही कोणत्या देठा 
चालत्या पावलांसाठी, असू  दे मोकळ्या वाटा ।।

तान्हुल्या बाळ ओठांचा ,तुटो ना दे कधी पान्हा
असू दे माय कोणाची असू दे कोणता तान्हा ।।

चालता तिमिर वाटेने , सोबती चांदणे यावे
घणांचे  घाव होतांना , फुलांनी सांत्वना  द्यावे ।।

कितीही पेटू दे ज्वाला , जळाचा  जाळ  ना व्हावा
बरसत्या  थेंबथेंबांचा,  भुईतूनी  कोंब उगवावा ।।

अनंता एवढे द्यावे, भुईचे अंग मी व्हावे 
शेवटी श्वास जातांना, फुलांचे रंग  मी व्हावे ।।

                                                                --- लक्ष्मीकांत तांबोळी


बालभारती
इयत्ता आठवी