Tuesday, December 22, 2015

विहार VIHAR

शब्द नाही  विषय नाही
लेखणीस या
वेळ आहे मला उमगेल ते लिहायला
अंतरीच्या काळोखातील शब्ददीप घेऊन
अर्थमाग  काढतो आहे
घरच्या गच्चीवर बसून काहीतरी लिहू पाहतोय …। 



                                             लिहितांना स्फुरत नाही 
                                             आकाश चांदण्यांचे  
                                              जेंव्हा स्फुरते तेंव्हा लिहायचे                    
                                             आभास नक्षत्रांचे ….
                                             गुंतून या मनी शब्द्लहरी विहार करतो …
                                             शून्यात झेप घेऊन
                                             अंतरीक्ष ग्रासू पाहतो
 भेदुनि या क्षितिजाला
आदित्य उगवू पाहतो
सप्तसुरांच्या संगतीतून मग
मैफिल  घडवू पाहतो
जे आहे सभोवताली 
त्यास गुंतवू पाहतो …….
या शब्दमालिकांची 
कविता बनवू पाहतो ……….
                                           कवितेत यमक नाही
                                            यमकास अर्थ नाही
                                            अर्थात मेळ  नाही 
                                            शब्दसुमने नाहीत ही  कोणावरी उधळलेली
                                             ही  नाही कविता ठरवून स्फुरलेली 
                                             सुचवून लेखणीस या प्रतिमा मनांच्या 
                                              या कोऱ्या  कागदाचे 
                                              भवितव्य  घडवू पाहतो …….
                                                         
                                                                 - वेदांत 










                                            

Sunday, June 14, 2015

समुद्राच्या किनाऱ्यावर...(samudrachya kinaryavar)

समुद्राच्या किनाऱ्यावर  फिरतांना 
वाऱ्याशी मेळ  जुळतो 
फिरता फिरता वाऱ्यागत  मग 
स्वतःवरचा ताबा सुटतो ……… 

भिरभिरणाऱ्या पक्षांगत  मग जाते ते उंच नभी 
आकाशाच्या सिमांनाही मग 
त्या दर्येचा स्पर्श होतो …… 
स्पर्शातून मग त्या 
अथांगतेला दृष्टी येते 
फेसाळणाऱ्या  लाटेवरती आरूढ होऊन मग ते 
किनाऱ्याची  चाहूल घेते 

किनाऱ्यावर  फिरतांना मग तो 
पाऊलखुणा निर्माण करतो 
वाटते त्याला कि या अथांगतेत 
राहील अस्तित्व त्याचे 
भिडणाऱ्या प्रत्येक लाटेगत मग त्याच्या 
अस्तित्वाचा साचा पुसला जातो ……. 

खरंच  समुद्र खूप महान आहे 
तहान  आपली लहान आहे … 
पण एक विसरू नका 
त्या  अथांगतेला  भेदणारा ,
एक सुर्य तुमच्यातही दडला आहे 
ज्याच्या आगमनाने मग 
हा दर्याही प्रकाशमान होणार आहे …. 
आव्हान करा त्या सूर्याला ………. 
तोच दाखवील तुम्हाला 
तुमच्या जीवनाचा समुद्रकिनारा …. 

                            - वेदांत 






समुद्राच्या किनाऱ्यावर...

समुद्राच्या किनाऱ्यावर  फिरतांना 
वाऱ्याशी मेळ  जुळतो 
फिरता फिरता वाऱ्यागत  मग 
स्वतःवरचा ताबा सुटतो ……… 

भिरभिरणाऱ्या पक्षांगत  मग जाते ते उंच नभी 
आकाशाच्या सिमांनाही मग 
त्या दर्येचा स्पर्श होतो …… 
स्पर्शातून मग त्या 
अथांगतेला दृष्टी येते 
फेसाळणाऱ्या  लाटेवरती आरूढ होऊन मग ते 
किनाऱ्याची  चाहूल घेते 

किनाऱ्यावर  फिरतांना मग तो 
पाऊलखुणा निर्माण करतो 
वाटते त्याला कि या अथांगतेत 
राहील अस्तित्व त्याचे 
भिडणाऱ्या प्रत्येक लाटेगत मग त्याच्या 
अस्तित्वाचा साचा पुसला जातो ……. 

खरंच  समुद्र खूप महान आहे 
तहान  आपली लहान आहे … 
पण एक विसरू नका 
त्या  अथांगतेला  भेदणारा ,
एक सुर्य तुमच्यातही दडला आहे 
ज्याच्या आगमनाने मग 
हा दर्याही प्रकाशमान होणार आहे …. 
आव्हान करा त्या सूर्याला ………. 
तोच दाखवील तुम्हाला 
तुमच्या जीवनाचा समुद्रकिनारा …. 

                            - वेदांत 






Friday, May 29, 2015

परीक्षाकाळातील एक संध्याकाळ …….



परीक्षेचा काळ होता … 
दिवसभर अभ्यास करून 
शरीराला जडत्व आलेले 
मनाने तर कोमेजलेल्या फुलागत 
केंव्हाच मान  टाकलेली … 
अशा त्या चलबिचल अवस्थ्येत  
अभ्यास तो काय होणार 
चला म्हंटल घेऊ जर विसावा 
आलो सहज गच्चीवर 
पाय ठेवता तिथे… उडाला पक्षांचा थवा 
हवेचा हळुवार स्पर्श ,
मनाला ताजेपणा देणारा … 
अस्ताचलाकडे झुकणारा सूर्य 
रोजच काहीतरी नव कोड उलगडणारा ……
पश्चिमेकडील  ती लालसर कडा …… 
दूरवर कुठूनतरी येणारा मंद घंटांचा नाद …. 
आणि रस्त्यावरची तीच नेहमीची गतिमानता 
मधूनच होणारी पानांची सळसळ 
आणि पक्षांची आपल्या पिलांजवळ 
शिघ्रत्वाने  जाण्याची तळमऴ   ….   
प्रत्येक गोष्ट स्पर्शून जात होती मनाला 
तिच्यातला हळुवारपणा ,नाजूकता आणि निसर्गत्व 
नजरेच्या पडद्याआड आकलत होतो… 
मनातल्या प्रत्येक विचाराला 
एक नवीन दिशा मिळत होती
प्रत्येक डोकावणाऱ्या प्रश्नाला 
त्या निरागसतेत  उत्तरे सापडत होती … 
मधूनच डोकावणारी भूतकाळातील गोड आठवण 
तिथेच रमवत होती …
मग माझ्यातली  संध्याकाळ पुन्हा वर्तमानात आणत होती… 
प्रत्येकाला अशी एक संध्याकाळ हवी असते 
जी  अलगद आपल्याला ताजेपणा देते …. 
विचारांना धार येते,
मनाला नाविन्यता …. 
कोमेजलेल्या फुलांमध्ये 
जीवनामृताची पाझर फुटते …. 
एकटेपणा तर नसतोच तेंव्हा 
लोपलेल्या सूर्यानंतर प्रत्येक तारा  डोकावतो जेंव्हा ……. 
पसरणाऱ्या काळोखात 
प्रकाशाची मशाल घेउन…. 
गुरफटलेल्या मनाला 
सागराची अथांगता देऊन …
मग ते आपोआप ध्येयाकडे आकर्षित होते 
पावले घरात येतात 
आणि पुन्हा आभ्यासाला सुरुवात होते …. 
  

                                      -   वेदांत